Γλυπτική εγκατάσταση: Σίδερο, γύψος, κερί, χρώμα.
Διαστάσεις :
· Μεγάλο κεντρικό γλυπτό: 250 x 71 x 22 εκ.
· Πέντε (5) μικρά γλυπτά: 90 x 60 x 20 εκ.
Αν η Πηνελόπη είναι ο εσωτερικός μηχανισμός της αναστολής, ο Οδυσσέας είναι το διαρκές άθροισμα των εξωτερικών διαταραχών. Στον πυρήνα της Οδύσσειας διαμορφώνεται ένα μοντέλο διπολικής κοσμολογίας: το αρχέτυπο της γαλήνης (η γυναικεία χρονικότητα της προσμονής) και το συμβολικό χάος (η ανδρική περιπλάνηση ως επιτάχυνση του χρόνου). Όμως η Πηνελόπη στην πραγματικότητα δεν αναμένει, αλλά διαχειρίζεται τον χρόνο ως εσωτερική περιστρεφόμενη δύναμη, σαν μια μαύρη τρύπα που συγκρατεί με την ισχύ της την κατάρρευση του νοήματος.
Στην εγκατάσταση Μνηστήρες, πέντε μωβ ανθρωπόμορφες μονάδες -με post-human αισθητική τάση- περιφέρονται γύρω από μια υβριδική φιγούρα: το «Ιερό Θηλυκό». Η εικαστική τοπολογία αντιστρέφει την εικονογραφία της Πηνελόπης, καθώς δεν πρόκειται για το θήλυ ως αντικείμενο επιθυμίας, αλλά για το σώμα της εγγενούς ενότητας που θεμελιώνει την τάξη μέσα από την ακινησία του. Μια όχι αθώα Πηνελόπη, στη ροζ απόχρωση της υπόρρητης αντίστασης που βρίσκεται στην προσωρινή απόσυρση του ήλιου, σε ένα πεδίο όπου ο πυρετός της μνήμης αντιστέκεται στο τραύμα της απώλειας. Οι μωβ μνηστήρες, φορείς κυμαινόμενης εντροπίας, επιβολής χωρίς αφοσίωση και επίδειξης εξουσίας δίχως ρίζωμα, εκφράζουν την επιτήδευση, την αυθαιρεσία του τελετουργικού, καταγράφοντας το μοντέλο της αποσταθεροποίησης που επιχειρεί να διαρρήξει το κέντρο.
Η εγκατάσταση λειτουργεί ως εικαστικός επιταχυντής νοήματος. Η αναμονή δεν αποδίδεται ως απουσία πράξης, αλλά ως ανώτατη μορφή δυναμικής άρνησης. Η Πηνελόπη δεν είναι μια σύζυγος, αλλά ένα πεδίο βαρυτικής έντασης, εκεί όπου ο χρόνος στροβιλίζεται διαρκώς γύρω από τον εαυτό του, αναβάλλοντας την αποσύνθεση. Γι΄αυτό και δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο κατάκτησης ή κατάλυσης. Υπό αυτό το πρίσμα, η εντροπία δεν είναι παρά το μέτρο της απώλειας ενός νοήματος που αντιστέκεται στον χρόνο.
If Penelope is the internal mechanism of suspension, Odysseus is the constant sum of external disturbances. At the core of the Odyssey, a model of bipolar cosmology is formed: the archetype of serenity (the feminine temporality of anticipation) and symbolic chaos (the masculine wandering as the acceleration of time). However, Penelope does not actually expect, but manages time as an internal rotating force, like a black hole that holds back with its power the collapse of meaning.
In the installation Suitors, five purple anthropomorphic units - with a post-human aesthetic tendency - revolve around a hybrid figure: the “Sacred Feminine”. The visual topology inverts the iconography of Penelope, as it is not about the female as an object of desire, but about the body of inherent unity that establishes order through its immobility. A not-so-innocent Penelope, in the pink hue of the implicit resistance found in the temporary withdrawal of the sun, in a field where the fever of memory resists the trauma of loss. The purple suitors, carriers of fluctuating entropy, imposition without devotion and demonstration of power without roots, express the sophistication, the arbitrariness of the ritual, recording the model of destabilization that attempts to break through the center.
The installation functions as a visual accelerator of meaning. Waiting is not rendered as an absence of action, but as the highest form of dynamic negation. Penelope is not a wife, but a field of gravitational tension, where time constantly swirls around itself, postponing decomposition. That is why she cannot be an object of conquest or annihilation. In this light, entropy is nothing but the measure of the loss of a meaning that resists time.
Sculptural installation: Iron, plaster, wax, paint.
Dimensions:
• Large central sculpture: 250 x 71 x 22 cm.
• Five (5) small sculptures: 90 x 60 x 20 cm.
