Counterpoint is a term that comes from music theory and describes the simultaneous resonance of several independent melodic lines or voices, which, despite their autonomy, are connected into a coherent harmonic whole. The concept of counterpoint is not limited to music. We encounter it in literature, architecture, sculpture and the visual arts, as a method of describing the interaction of contrasting themes, colors or shapes that interact dialectically within the same work or between works in juxtaposition. Counterpoint is not simply the clash or arrangement of contrasting elements, but a studied coexistence that reveals an internal coherence of power and therefore its expression requires knowledge of dynamic balance. The use of counterpoint in visual language leads to the creation of works that express harmonic intensity and rhythmic continuity, characteristics of evolving nature.

The work of the artist Jimmy Chitas contains multiple oppositions derived from the identity of nature and the bridging of the Empedocles' elements: fire, water, earth and air are not simple representations in Jimmy’s work, but the fundamental components of the creative process. Fire, a symbol of cyclical time, transformation and rebirth of the mythical Phoenix, is linked to the personal experience of the firefighter, an observer of a nature that dies and is reborn from its ashes. Water, with its fluidity and vital force, offers the organic sense of perpetual motion, chaos, indeterminacy and unpredictability. The earth, stable and timeless, constitutes the perspective horizon and the morphological foundation on which his forms stand, while the air functions as an invisible aura that permeates all elements and connects the tangible with the dreamy, the "gaze with eyes open" with the "gaze with eyes closed."

The extreme experiences that Jimmy Chitas has experienced as a firefighter have been etched in his memory and soul, but they have not dominated, in a mournful way, his artistic work. The destructive power of fire has never been translated into lamentation or artistic savagery. On the contrary, the pain of loss has prompted a gentle development of his forms, which seems to stem from an intimate knowledge of the natural world. His art radiates a frequency of rhythmic calm, an almost transcendental acceptance of cosmic silence.

And he himself, as a protector of nature and matter, but also as an observer of their perpetual change, continues to live in a field of ceaseless exploration of the relationship between energy and time. This is also the way in which Jimmy transforms his experiences into aesthetic values: the full and the empty, the solid and the transparent, the visible and the invisible, the dense and the immaterial, the rigid and the fluid interact in a relationship of opposites, without ruptures, with that inner musicality that enables the viewer to feel the pulse of the creeping unity of the seemingly contradictory forces: the Apollonian and the Dionysian.

Jimmy Chitas approaches art as a means of replacing words and as a field of silent philosophical and existential reflection. Light and darkness, order and chaos complement each other, highlighting an artistic perspective that is unyielding and unexpected.
Through his experiential contact with nature and the limits of matter, he has unconsciously developed a visual language characterized by rhythmic, contrasting coherence.

Curator
Dr. Panagiotis Pangalos,
Architect, professor at the School of Applied Arts & Culture
University of West Attica, PADA

Η αντίστιξη είναι ένας όρος που προέρχεται από τη μουσική θεωρία και περιγράφει την ταυτόχρονη συνήχηση πολλών αυτοτελών  μελωδικών γραμμών ή φωνών, οι οποίες, παρά την αυτονομία τους, συνδέονται σε ένα συνεκτικό αρμονικό σύνολο. Η έννοια της αντίστιξης δεν περιορίζεται στη μουσική. Τη συναντούμε στη λογοτεχνία, στην αρχιτεκτονική, στη γλυπτική και στις εικαστικές τέχνες, ως μέθοδο περιγραφής της διάδρασης αντιθετικών θεμάτων, χρωμάτων ή σχημάτων που αλληλεπιδρούν διαλεκτικά μέσα στο ίδιο έργο ή μεταξύ έργων σε παράθεση. Η αντίστιξη δεν είναι απλώς η σύγκρουση ή η διάταξη αντιθετικών στοιχείων, αλλά μια μελετημένη συνύπαρξη που αποκαλύπτει μια εσωτερική συνοχή ισχύος και ως εκ τούτου η έκφρασή της απαιτεί γνώση της δυναμικής ισορροπίας. Η αξιοποίηση της αντίστιξης στην εικαστική γλώσσα οδηγεί στη δημιουργία έργων που εκφράζουν αρμονική ένταση και ρυθμική συνέχεια, γνωρίσματα της εξελισσόμενης φύσης.

Το έργο του εικαστικού Τζίμη Χύτα εμπεριέχει πολλαπλές αντιστίξεις προερχόμενες από την ταυτότητα της φύσης και τη γεφύρωση των Εμπεδόκλιων στοιχείων: η φωτιά, το νερό, η γη και ο αέρας, δεν αποτελούν απλές αναπαραστάσεις στο έργο του Χύτα, αλλά τις θεμελιώδεις συνιστώσες της δημιουργικής διαδικασίας. Η φωτιά, σύμβολο του κυκλικού χρόνου, της μεταμόρφωσης και της αναγέννησης του μυθικού Φοίνικα, συνδέεται με την προσωπική εμπειρία του πυροσβέστη, παρατηρητή μιας φύσης που πεθαίνει και ξαναγεννιέται από τις στάχτες της. Το νερό, με τη ρευστότητα και τη ζωτική δύναμή του, προσφέρει την οργανική αίσθηση της αέναης κίνησης, του χάους, της απροσδιοριστίας και του απρόβλεπτου. Η γη, σταθερή και άχρονη, αποτελεί τον προοπτικό ορίζοντα και το μορφολογικό θεμέλιο στο οποίο πατούν οι μορφές του, ενώ ο αέρας λειτουργεί ως μια αόρατη αύρα που διαπερνά όλα τα στοιχεία και συνδέει τα αισθητά με τα ονειρικά, το «βλέμμα με μάτια ανοικτά» με το «βλέμμα με κλειστά μάτια».

Οι ακραίες εμπειρίες που ο Τζίμης Χύτας έχει βιώσει ως πυροσβέστης έχουν χαραχθεί στη μνήμη και στην ψυχή του, αλλά δεν έχουν κυριαρχήσει, με τρόπο πένθιμο, στο καλλιτεχνικό έργο του. Η καταστροφική δύναμη της φωτιάς δεν μεταφράστηκε ποτέ σε θρήνο ή εικαστική αγριότητα. Αντιθέτως, ο πόνος της απώλειας προκάλεσε μια ήπια ανάπτυξη των μορφών του, η οποία δείχνει να απορρέει από τη μύχια γνώση του φυσικού κόσμου. Η τέχνη του εκπέμπει μια συχνότητα ρυθμικής ηρεμίας, μια σχεδόν υπερβατική αποδοχή της κοσμικής σιωπής. Και ο ίδιος, ως προστάτης της φύσης και της ύλης, αλλά και ως παρατηρητής της διηνεκούς μεταβολής τους, συνεχίζει να ζει σε ένα πεδίο αδιάκοπης διερεύνησης της σχέσης μεταξύ ενέργειας και χρόνου.

Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Χύτας μετατρέπει τις εμπειρίες του σε αισθητικές αξίες: το πλήρες και το κενό, το συμπαγές και το διάφανο, το ορατό και το αόρατο, το πυκνό και το άυλο, το άκαμπτο και το ρευστό συναναστρέφονται σε μια σχέση αντιθέτων, δίχως ρήξεις, με εκείνη την εσωτερική μουσικότητα που καθιστά τον θεατή ικανό να αισθανθεί τον παλμό της υφέρπουσας ενότητας των φαινομενικά αντιφατικών δυνάμεων: του Απολλώνιου και του Διονυσιακού.

Ο Τζίμης Χύτας προσεγγίζει την τέχνη ως μέσο αντικατάστασης των λέξεων και ως πεδίο ενός άλαλου φιλοσοφικού και υπαρξιακού αναστοχασμού. Το φως και το σκοτάδι, η τάξη και το χάος αλληλοσυμπληρώνονται, αναδεικνύοντας μια εικαστική άποψη ανυπότακτη και αναπάντεχη. Μέσα από τη βιωματική επαφή του με τη φύση και τα όρια της ύλης, έχει ασυνείδητα αναπτύξει μια εικαστική γλώσσα που χαρακτηρίζεται από ρυθμική αντιστικτική συνοχή.

Επιμελητής Έκθεσης
∆ρ. Παναγιώτης Πάγκαλος,
αρχιτέκτων, καθηγητής Σχολής εφαρμοσμένων
τεχνών και πολιτισμού ΠΑ∆Α

www.metropolitan-general.gr

Video📽️

Interview ERT📽️

Video 2📽️